Opis produktu
Średniowieczny Kościół jako instytucja, a także ludzie z nim związani, czy to duchowni, czy świeccy, wchodzili w rozliczne i złożone interakcje z całą sferą militarnej aktywności społecznej, począwszy od osobistego udziału w walce, poprzez dowodzenie oddziałami wojskowymi, angażowanie się w lokalne konflikty zbrojne, towarzyszenie władcom w kampaniach, gromadzenie klienteli rycerskich czy wznoszenie budowli o charakterze obronnym. Podkreślić trzeba, że wszystkie wymienione tu działania dotyczą także duchowieństwa, i to niezależnie od miejsca zajmowanego w strukturach kościelnych. Uczestniczenie, dobrowolne lub pod przymusem, w wydarzeniach związanych ze stosowaniem przemocy i wojną było bowiem powszechne w świecie zdominowanym przez społeczność wojowników, gdzie konflikty rozwiązywano przy użyciu siły. Zresztą znacząca część ludzi Kościoła, szczególnie wyższych duchownych, rekrutowała się właśnie z oddanej wojnie grupy możnych i świetnie rozumiała jej poglądy na siłowe sposoby rozwiązywania konfliktów. Toteż nie może dziwić, iż biskupi i opaci sami nierzadko uciekali się do stosowania różnorodnych metod militarnej przemocy nie tylko w celu obrony terytorium bądź ludności, ale także w wojnach zaczepnych, prowadzonych zarówno przeciwko poganom, jak i chrześcijańskim sąsiadom. Wyżsi duchowni, ze względu na swoje pochodzenie i związki z elitą władzy oraz dworem monarszym, mieli także niejednokrotnie sposobność wpływania na przebieg konfliktów zbrojnych między władcami czy też między miejscowym rycerstwem.
Praca zbiorowa poświęcona kwestiom militarnego zaangażowania duchowieństwa i instytucji kościelnych oraz własnej ocenie tych zjawisk przez Kościół będzie niewątpliwie na polskim rynku wydawniczym interesującym, nowym i inspirującym środowisko naukowe do dalszych dociekań nad zagadnieniami zaangażowania w wojnę czynników kościelnych w wiekach średnich.
Recenzje
Na razie brak recenzji produktów.